Um mês num centro de meditação no sul de Espanha. Quando disse às pessoas que me rodeavam que este seria o meu plano para julho, alguns acharam que eu estava louca, outros que era um desafio divertido, mas a maioria admirou-me e pensou: "Quem me dera ter ousado." Depois de ter cumprido os últimos prazos importantes dos meus estudos, na semana anterior à minha partida e de me ter mudado apenas dois dias antes do embarque, foi um alívio sair do avião e, depois de uma boleia do Hubertus, chegar ao Jardim de Nâm. A paz. Finalmente!
Na minha primeira semana, tive de concordar com as pessoas que pensavam que eu tinha enlouquecido e que achavam que ficar aqui era um desafio maravilhoso. O contraste entre as semanas incrivelmente ocupadas que tinha tido e a paz definitiva que encontrei aqui não podia ser maior. Ficar sentado e não fazer nada deixou-me mais inquieto do que relaxado, apesar de ter ansiado por esta paz, tranquilidade e "nada para fazer" durante semanas. As meditações três vezes por dia e as muitas voltas que dei ao belo jardim, que tanto trabalho exigiu, ajudaram-me, felizmente, a aterrar verdadeiramente e a permitir-me não estar sempre ocupada. As refeições deliciosas e saudáveis preparadas por Andjanie, e por vezes pelos outros residentes, e a retirada gradual do meu vício em açúcar também me fizeram sentir cada vez mais em casa. Apesar de ser a minha segunda vez aqui, e de me ter habituado rapidamente à forma como as coisas funcionam de novo, a rotina diária ainda exigiu alguma habituação em comparação com a minha visita anterior, no final de novembro. A maior parte do trabalho, principalmente no jardim, era agora feito de manhã e à noite, quando o calor ainda era suportável. À tarde, não havia quase ninguém, pois todos se tinham retirado para a sesta. De vez em quando, levavam-me a uma divertida viagem à praia, ao parque natural de Gabo de Gata, em Almería, e a Huebro, a fonte da maravilhosa água de nascente com que enchia a minha garrafa de água todos os dias. Para além de apreciar as belas paisagens e a praia, também gostei muito de ver mais da área circundante e de compreender melhor a localização do Jardim.
Estas viagens também proporcionaram a oportunidade de falar extensivamente com vários residentes. Tive longas conversas com muitos deles sobre como vieram parar aqui, sobre a filosofia de Yoginâm e sobre os seus percursos de vida. Isto foi verdadeiramente inspirador e expansivo para mim. Aprendi muito e achei verdadeiramente agradável e especial conhecer tão bem os residentes. Todos são completamente diferentes, mas todos são iguais num aspeto: a sua ligação e inspiração com Yoginâm e a sua forma de viver. Olhando para trás, para o mês que passei aqui, aprendi imenso. Desde as diferentes espécies de plantas, aprendendo a comer e a secar figos, e a cozinhar sem açúcar refinado (posso agora adicionar o pão de banana e o cheesecake congelado com figos ao meu repertório de cozinhados :-)), mas ainda mais importante, uma forma de viver que sempre procurei mas que nunca consegui encontrar na minha atarefada vida de estudante. Aprender a estar quieta, a estar atenta ao momento, a apreciar o silêncio sem procurar imediatamente distração e a viver em ligação com tudo o que me rodeia. Gostaria de partilhar mais um exemplo concreto de como esta estadia no Jardim de Nâm me tem vindo a moldar.
Vim para este sítio com muitas perguntas, na esperança de responder à maioria delas. No entanto, passado um mês, nem uma única foi respondida. Enquanto normalmente estaria extremamente frustrado e stressado com isto, agora sinto uma paz sem precedentes e já nem sequer sinto a necessidade de responder a todas as perguntas. Uma questão que pairava na minha mente era o que vou fazer com a minha vida no próximo ano. Vim para aqui depois de ter abandonado tudo na minha vida. Já não estava a estudar ou tinha um emprego e uma casa. Pensei: tenho um mês para perceber como vou passar o próximo ano e que passos preciso de dar, mas depois desse mês, ainda tinha muito pouca clareza. Depois de assistir a muitas meditações, de dar voltas no jardim e não só, de procurar o silêncio da natureza, de meditar eu próprio e de falar com vários residentes, finalmente tornou-se claro para mim. Aparentemente, ainda não preciso de saber, porque senão já o teria feito. Vem quando vem, em Asha. É estranho como isso pode, de repente, trazer uma paz, uma aceitação e uma confiança tão grandes. "O que é, é o que é, como o que é." Essa aceitação talvez ofereça ainda mais paz do que pensar que já tenho as respostas e a certeza para tudo. Então, este lugar não me deu o que eu desejava, mas algo que vai muito além do meu desejo. Algo de que eu precisava muito mais e que, em retrospetiva, me deixa muito mais feliz.
De volta ao carro, a caminho do aeroporto para regressar a casa, brinquei com Hubertus dizendo que parecia que tinha passado um mês no meio do nada. Ele respondeu: "Mas estiveste, não estiveste?" Quando estava no avião a sobrevoar Níjar e a olhar para o Jardim, percebi que ele tinha razão. Um lugar rodeado de montanhas e de um vazio que se estendia sem parar. Não consigo pensar num lugar melhor para encontrar paz e reconectarmo-nos connosco próprios. Por outras palavras, recomendo vivamente que venha aqui. É um presente para si próprio!
Gostaria de agradecer aos residentes por todo o amor, calor e hospitalidade que senti todos os dias. E por tornarem possível um lugar como este, um lugar ao qual eu gostaria de voltar.
Lisanne
Versão original neerlandesa
Uma manhã no Jardim de Nâm
Um dia num centro de meditação em Zuid-Spanje. Toen ik aan de mensen om me heen vertelde dat dat mijn invulling zou zijn van de maand juli, verklaarden sommigen me voor gek, anderen vonden het een leuke uitdaging, maar de meesten hadden toch wel bewondering en dachten: "had ik dat maar gedurfd". Na in de week voor mijn vertrek de laatste grote deadlines van mijn studie afgerond te hebben en nog even twee dagen voordat ik het vliegtuig instapte te verhuizen, was het een verademing om het vliegtuig uit te stappen en na een lift van Hubertus aan te komen in the Garden of Nâm. Rust. Eindelijk!
In mijn eerste week moest ik de mensen die dachten dat ik gek was geworden en die het een mooie uitdaging vonden om hier te verblijven, gelijk geven. Het contrast tussen mijn ultieme drukke weken die ik achter de rug had, en de ultieme rust die hier was, kon bijna niet groter. Stilzitten en niks doen gaf me daardoor meer onrust dan ontspanning, ondanks dat ik al wekenlang verlangde naar deze rust en het 'niets moeten'. De meditaties drie keer per dag en de vele rondjes die ik liep in de prachtige tuin waar zoveel werk in zit, hielpen me gelukkig steeds meer om te landen en mezelf toe te staan niet altijd bezig te hoeven zijn. Ook de heerlijke en gezonde maaltijden die Andjanie, en soms de andere bewoners, bereidden, en het langzaam afkicken van mijn suikerverslaving, maakten dat ik me steeds meer op mijn plek ging voelen. Ondanks dat het mijn tweede keer hier was en ik daardoor al snel weer gewend was aan hoe alles eraan toe gaat, was het dagritme toch nog wel even wennen vergeleken met mijn vorige bezoek eind november. Het meeste werk, voornamelijk in de tuin, werd 's ochtends en 's avonds gedaan omdat het dan nog goed uit te houden is met de warmte. 's Middags was er bijna niemand te bekennen, omdat iedereen zich had teruggetrokken voor de siësta.
Af en toe werd ik meegenomen op een leuk uitstapje naar het strand, het natuurpark Gabo de Gata, Almería en naar Huebro, de plek waar het heerlijke bronwater vandaan kwam waar ik elke dag mijn drinkfles mee vulde. Naast dat ik het heerlijk vond om er ook af en toe even uit te zijn en te genieten van de prachtige natuur en het strand, vond ik het ook heel leuk om wat meer van de omgeving te zien en meer perspectief te krijgen van de ligging van The Garden. Bovendien brachten deze uitstapjes de gelegenheid om uitgebreid één op één met verschillende bewoners te praten. Ik heb met velen lange gesprekken gevoerd over hoe zij hier terecht zijn gekomen, over Yoginâms gedachtengoed en over hun levensweg. Dit was voor mij heel inspirerend en geestverruimend. Ik heb er veel van geleerd en ik vond het ook echt heel leuk en bijzonder om de bewoners zo goed te leren kennen. Iedereen is echt compleet anders, maar toch allemaal in één opzicht hetzelfde, en dat is hun verbondenheid met en inspiratie door Yoginâm en zijn manier van leven.
Em vez de me preocupar com a mão que aqui trouxe, fiquei muito impressionado. Van de verschillende plantensoorten, het leren eten en drogen van vijgen, het leren bakken zonder geraffineerde suikers (het bananenbrood en de frozen cheesecake met vijgen kan ik aan mijn bak repertoire toevoegen :-)), maar nog veel belangrijker, een manier van leven, waar ik eigenlijk altijd wel naar op zoek was, maar nooit kon vinden in mijn drukke studentenleven. Het leren stilzitten, bewustzijn in het moment, het waarderen van de stilte zonder gelijk weer op zoek te zijn naar afleiding en het leven in verbondenheid met alles om me heen. Graag wil ik nog één concreet voorbeeld delen van hoe het verblijf mij heeft gevormd.
Ik kwam met veel vragen naar deze plek, in de hoop de meeste te beantwoorden. Na een maand tijd is echter geen enkele vraag beantwoord. Waar ik normaal gesproken heel erg gefrustreerd en gestrest hierover zou zijn, voel ik nu een ongekende rust en voel ik zelfs niet meer de noodzaak om elke vraag te beantwoorden. Eén vraag die het grootste was in mijn hoofd, is wat ik komend jaar ga doen met mijn leven. Ik kwam hier naar toe nadat ik alles in mijn leven had losgelaten. Ik had geen studie meer, geen baan en geen huis. Ik dacht, ik heb een maand de tijd om eruit te komen hoe ik mijn komend jaar ga invullen en welke stappen ik moet zetten, maar na deze maand had ik nog steeds vrij weinig duidelijk. Na vele meditaties bijgewoond te hebben, heel veel rondjes in de tuin en daarbuiten gelopen te hebben, de stilte van de natuur op te zoeken, zelf te mediteren en gesprekken te voeren met verschillende bewoners, werd het uiteindelijk ineens duidelijk voor me. Ik hoef het blijkbaar nog niet te weten, want anders wist ik het wel. Het komt wanneer het komt, in Asha. Gek hoe dat ineens zo'n grote rust, acceptatie en vertrouwen kan geven. O que é, é o que é, como o que é. Dat accepteren geeft misschien nog wel meer rust dan op alles al antwoord en zekerheid denken te hebben. Deze plek heeft me dus niet gegeven waar ik naar verlangde, maar iets wat veel verder gaat dan mijn verlangen. Iets dat ik eigenlijk veel meer nodig bleek te hebben en waar ik achteraf gezien nog veel gelukkiger mee ben.
Eenmaal terug in de auto op weg naar de luchthaven om weer naar huis te gaan, zat ik nog te grappen naar Hubertus dat het voelde alsof ik een maand in the middle of nowhere was verbleven. Hij antwoordde: "Maar dat ben je toch ook?" Toen ik eenmaal in het vliegtuig boven Níjar vloog en The Garden zag liggen, besefte ik dat hij gelijk had. Een plek omringd door bergen en leegte die zich maar bleven uitstrekken. Een betere plek om rust te vinden en tot jezelf te komen kan ik niet bedenken. Oftewel, van harte aanbevolen om hier eens langs te komen. Het is een cadeautje voor jezelf!
Ik wil graag de bewoners bedanken voor alle liefde, warmte en gastvrijheid die ik elke dag weer voelde. En voor het mogelijk maken van een plek als deze, waar ik heel graag weer naar terug kom.
Lisanne
