Nieuwsbrief Nijar, maart editie 2025
Terwijl de laatste sinaasappels van de bomen worden geplukt, komen de nieuwe bloesems al tevoorschijn. Tussen een paar regenachtige dagen door kunnen we het voelen: de lente hangt in de lucht! Het is prachtig om het spel van de waarneming aan het werk te zien. De herinnering kleurt de ervaring onmiddellijk en doet een verlangend uitzien naar wat komen gaat. Jasmijnachtige geuren zullen binnenkort weer opkomen en een delicate en betoverende tint door de tuin verspreiden. Nieuw leven is tastbaar, zichtbaar in de ontwakende tuin als een belofte die bijna wordt ingelost. Kikkers zingen hun aankondiging en allerlei bloemen dansen vrolijk op dezelfde melodie. Hoopo's bezoeken de tuin opnieuw en vele andere vogels vullen de lucht met hun tedere geklets en speelse bewegingen. Soms lijken vlinders realiteitsveranderende vliegende bloemen die je in de ogen doen wrijven. "Is het echt wat ik zie? Of droom ik?"
De ochtenden en avonden zijn de afgelopen maand koud geweest. Gelukkig hebben we veel regen gehad die de tuin heeft gevoed. Prachtig groen explodeert uit de aarde. De grond wordt steeds rijker en 'levendiger' en later mulchen zal de vruchtbaarheid nog een extra boost geven. In dit seizoen ontdekken we opnieuw de kracht van de zon. Zodra de zon opkomt, verandert alles. In een oogwenk wordt het warm en comfortabel en nodigt ons uit om buiten te spelen en te werken. De warmte ontspant de spieren en roept een veelheid aan kleuren op. Terwijl de zonneschijn de gemoedstoestand opfleurt, verandert de regenval de tuin in een verrukkelijk waterballet. Innerlijke en uiterlijke natuur lijken nauw met elkaar verbonden. Grappig hoe duizenden mensen als gretige zonnepanelen genieten van de eerste zonnestralen, terwijl kinderen vaak staan te popelen om buiten te spelen en in plassen te spetteren als het water met bakken uit de hemel komt. Is dit de natuur of de opvoeding? Waarschijnlijk een beetje van beide en misschien een beetje magie? Veel, zo niet alles, is een kwestie van perspectief.
Zoals de zon de wereld verlicht, zo kan ook een verlichte houding de waarneming vormgeven. Als er gewoonten zijn gegroeid, zoals onkruid, die omstandigheden veranderen in tegenspoed, krijgt ervaring een bepaalde kwaliteit. Tegelijkertijd kan vreedzame erkenning dezelfde omstandigheden veranderen in begeleiding naar welzijn. Vanuit het beperkte perspectief van voorkeur en afkeer lijkt controle het antwoord, maar een allesomvattende benadering maakt een harmonieuzere en vreedzamere manier van leven mogelijk. Het leven wordt gewaardeerd en er wordt mee omgegaan terwijl het zich ontvouwt.
Het is misschien onmogelijk om te beschrijven hoe eenvoudig 'zinvol leven' kan worden ervaren. Het geheim, dat eigenlijk helemaal geen geheim is, ligt in een besef: innerlijk en uiterlijk zijn nauw met elkaar verbonden. We leven niet in een wereld, we zijn de wereld, zoals Yoginâm schrijft. De verschuiving is als een Copernicaanse revolutie. Eerst geloof je dat de aarde het centrum is van een universum dat rond de waarnemer cirkelt. En zo lijkt het inderdaad. Maar als je het idee toelaat dat de grond waarop we staan evenzeer beweegt en deel uitmaakt van dat mysterieuze universum, verandert alles. De manier waarop we dan de wereld om ons heen zien, zal ook onze eigen beweging weerspiegelen. Zoals de stoïcijnen zeggen: daar kunnen we het verschil maken. Niet in het beheersen van een onkenbaar hiernamaals waarin ons leven plaatsvindt, maar in de manier waarop we dat delen omzetten in ervaring...
In een wereld die schreeuwt om hanteerbare antwoorden die, zoals Nietzsche aangaf, de illusie van veiligheid en controle verschaffen, worden we gedreven door angst. Onze kwetsbaarheid in dit uitgestrekte en gevaarlijke universum is gebaseerd op het geloof dat we afgescheiden zijn en daardoor onderworpen aan krachten die buiten onze macht liggen. Maar wat als dat geloof niet waar zou zijn. Wat zou er gebeuren als we elke gedachte, elke wens, elke zogenaamde waarheid zouden afmeten aan het idee dat we delen in een hiernamaals dat is niet beperkt tot menselijke overwegingen? Een onbekende die niet alleen onze breedste maar ook onze meest intieme natuur is? Hoe dan te navigeren? Zouden verdedigen en immuniseren nog steeds de betere strategieën zijn?
Misschien moet de fysieke wereld niet gezien worden als de alfa en omega voor oriëntatie, maar als een weerspiegeling van de manier waarop wij, in ons delen, omgaan met het leven zelf. Dat zou leiden tot een heel andere houding. In plaats van afhankelijk te zijn van een bepalende wereld van gegeven omstandigheden, zijn we geboren om te navigeren en te zorgen voor wat en hoe we creëren. Het is inderdaad als werken in een tuin. En erin leven! Nieuwe gewoonteprogramma's van waarneming worden voortdurend gevormd. Het is handig als ze goed samengaan met de taken die voor ons liggen. Want met het creëren van deze gewoonten vormen we onszelf: als voortdurende ervaring.
