Een maand in een meditatiecentrum in Zuid-Spanje. Toen ik de mensen om me heen vertelde dat dit mijn plan voor juli zou zijn, dachten sommigen dat ik gek was, anderen vonden het een leuke uitdaging, maar de meesten bewonderden me en dachten: "Ik wou dat ik het had aangedurfd." Na het afronden van de laatste belangrijke deadlines voor mijn studie, de week voor mijn vertrek en het verhuizen slechts twee dagen voor het boarden, was het een opluchting om uit het vliegtuig te stappen en, na een ritje van Hubertus, aan te komen bij de Tuin van Nâm. Vrede. Eindelijk!
In mijn eerste week moest ik de mensen gelijk geven die dachten dat ik gek geworden was en het verblijf hier een geweldige uitdaging vonden. Het contrast tussen de ongelooflijk drukke weken die ik had gehad en de ultieme rust die ik hier vond, kon nauwelijks groter zijn. Stilzitten en niets doen maakte me eerder onrustig dan ontspannen, ondanks dat ik wekenlang naar deze rust en "niets te doen" had verlangd. De meditaties drie keer per dag en de vele rondjes die ik liep in de prachtige tuin, waar zoveel werk in zat, hielpen me gelukkig om echt te landen en mezelf toe te staan om niet altijd bezig te zijn. De heerlijke en gezonde maaltijden bereid door Andjanie, en soms door de andere bewoners, en het geleidelijk afkicken van mijn suikerverslaving zorgden er ook voor dat ik me steeds meer thuis ging voelen. Hoewel het de tweede keer was dat ik hier kwam en ik snel weer gewend was aan de manier waarop alles werkt, was de dagelijkse routine toch even wennen in vergelijking met mijn vorige bezoek eind november. Het meeste werk, voornamelijk in de tuin, werd nu 's ochtends en 's avonds gedaan, wanneer de hitte nog draaglijk was. s Middags was er bijna niemand, omdat iedereen zich had teruggetrokken voor de siësta. Af en toe werd ik meegenomen op een leuk uitstapje naar het strand, het Gabo de Gata natuurpark in Almería en naar Huebro, de bron van het heerlijke bronwater waarmee ik elke dag mijn waterfles vulde. Naast het genieten van het prachtige landschap en het strand, vond ik het ook erg leuk om meer van de omgeving te zien en een beter begrip te krijgen van de locatie van The Garden.
Deze reizen boden ook de gelegenheid om uitgebreid één-op-één te praten met verschillende bewoners. Ik had lange gesprekken met velen over hoe ze hier gekomen waren, over de filosofie van Yoginâm en over hun levensweg. Dit was echt inspirerend en geestverruimend voor mij. Ik heb veel geleerd en ik vond het echt leuk en bijzonder om de bewoners zo goed te leren kennen. Iedereen is totaal verschillend, maar in één opzicht toch allemaal hetzelfde: hun verbondenheid met en inspiratie door Yoginâm en zijn manier van leven. Als ik terugkijk op de maand die ik hier heb doorgebracht, heb ik enorm veel geleerd. Van de verschillende plantensoorten, het leren eten en drogen van vijgen, en bakken zonder geraffineerde suiker (ik kan nu het bananenbrood en de diepvries cheesecake met vijgen toevoegen aan mijn bakrepertoire :-)), maar nog belangrijker, een manier van leven waar ik altijd al naar op zoek was maar nooit kon vinden in mijn drukke studentenleven. Leren stil te zitten, bewust te zijn van het moment, de stilte te waarderen zonder meteen afleiding te zoeken, en te leven in verbinding met alles om me heen. Ik wil graag nog een concreet voorbeeld delen van hoe dit verblijf in de Tuin van Nâm mij heeft gevormd.
Ik kwam naar deze plek met veel vragen, in de hoop dat de meeste beantwoord zouden worden. Na een maand is er echter nog geen enkele beantwoord. Waar ik normaal gesproken enorm gefrustreerd en gestrest zou zijn, voel ik nu een ongekende rust en heb ik niet eens meer de behoefte om elke vraag te beantwoorden. Een vraag die groot opdoemde in mijn hoofd was wat ik volgend jaar ga doen met mijn leven. Ik kwam hier nadat ik alles in mijn leven had losgelaten. Ik deed geen studie meer en had geen baan en huis meer. Ik dacht, ik heb een maand om uit te zoeken hoe ik het komende jaar ga invullen en welke stappen ik moet zetten, maar na deze maand had ik nog steeds weinig duidelijkheid. Na veel meditaties te hebben bijgewoond, rondjes te hebben gelopen in de tuin en daarbuiten, de stilte van de natuur te hebben opgezocht, zelf te hebben gemediteerd en met verschillende bewoners te hebben gepraat, werd het me eindelijk duidelijk. Blijkbaar hoef ik het nog niet te weten, want anders had ik het wel geweten. Het komt wanneer het komt, in Asha. Het is vreemd hoe dat ineens zo'n grote rust, acceptatie en vertrouwen kan brengen. "Wat is, is wat is, zoals wat is." Die acceptatie biedt misschien nog wel meer rust dan denken dat ik de antwoorden en zekerheid voor alles al heb. Deze plek gaf me dus niet waar ik naar verlangde, maar iets dat veel verder gaat dan mijn verlangen. Iets wat ik eigenlijk veel meer nodig had en waar ik achteraf gezien veel gelukkiger mee ben.
Terug in de auto op weg naar het vliegveld om naar huis te gaan, grapte ik tegen Hubertus dat het voelde alsof ik een maand in niemandsland had doorgebracht. Hij antwoordde: "Maar dat was je toch?" Toen ik eenmaal in het vliegtuig boven Níjar vloog en naar De Tuin keek, besefte ik dat hij gelijk had. Een plek omringd door bergen en leegte die maar doorging. Ik kan geen betere plek bedenken om rust te vinden en weer in contact te komen met jezelf. Met andere woorden, ik raad je ten zeerste aan om hierheen te gaan. Het is een geschenk aan jezelf!
Ik wil de bewoners bedanken voor alle liefde, warmte en gastvrijheid die ik elke dag voelde. En voor het mogelijk maken van een plek als deze, een plek waar ik graag naar terugga.
Lisanne
Originele Nederlandse versie
Een maand in de tuin van Nâm
Een maand in een meditatiecentrum in Zuid-Spanje. Toen ik aan de mensen om me heen vertelde dat mijn invulling zou zijn van de maand juli, verklaarden sommigen me voor gek, anderen vonden het een leuke uitdaging, maar de meesten hadden toch wel bewondering en dachten: "had ik dat maar gedurfd". Na in de week voor mijn vertrek de laatste grote deadlines van mijn studie afgerond te hebben en nog even twee dagen voordat ik het vliegtuig instapte te verhuizen, was het een verademing om het vliegtuig uit te stappen en na een lift van Hubertus aan te komen in de Garden of Nâm. Rust. Eindelijk!
In mijn eerste week moest ik de mensen die dachten dat ik gek was geworden en die het een mooie uitdaging vonden om hier te verblijven, gelijk geven. Het contrast tussen mijn ultieme drukke weken die ik achter de rug had, en de ultieme rust die hier was, kon bijna niet groter. Stilzitten en niks doen gaf me daardoor meer onrust dan ontspanning, ondanks dat ik al wekenlang verlangde naar deze rust en het 'niks moeten'. De meditaties drie keer per dag en de vele rondjes die ik liep in de prachtige tuin waar zoveel werk in zit, hielpen me gelukkig steeds meer om te landen en mezelf toe te staan niet altijd bezig te hoeven zijn. Ook de heerlijke en gezonde maaltijden die Andjanie, en soms de andere bewoners, bereidden, en het langzaam afkicken van mijn suikerverslaving, maakten dat ik steeds meer op mijn plek ging voelen. Ondanks dat het mijn tweede keer hier was en ik daardoor al snel weer gewend was aan hoe alles eraan toe gaat, was het dagritme toch nog wel even wennen vergeleken met mijn vorige bezoek eind november. Het meeste werk, voornamelijk in de tuin, werd 's ochtends en 's avonds gedaan omdat het dan nog goed uit te houden is met de warmte. 's Middags was er bijna niemand te bekennen, omdat iedereen zich had teruggetrokken voor de siësta.
Af en toe werd ik meegenomen op een leuk uitstapje naar het strand, het natuurpark Gabo de Gata, Almería en naar Huebro, de plek waar het heerlijke bronwater vandaan kwam waar ik elke dag mijn drinkfles mee vulde. Naast dat ik het heerlijk vond om er ook af en toe even uit te zijn en te genieten van de prachtige natuur en het strand, vond ik het ook heel leuk om wat meer van de omgeving te zien en meer perspectief te krijgen van de ligging van The Garden. Bovendien brachten deze uitstapjes de gelegenheid om uitgebreid één op één met verschillende bewoners te praten. Ik heb met velen lange gesprekken gevoerd over hoe zij hier terecht zijn gekomen, over Yoginâms gedachtengoed en over hun levensweg. Dit was voor mij heel inspirerend en geestverruimend. Ik heb er veel van geleerd en ik vond het ook echt heel leuk en bijzonder om de bewoners zo goed te leren kennen. Iedereen is echt compleet anders, maar toch allemaal in één opzicht hetzelfde, en dat is hun verbondenheid met en inspiratie door Yoginâm en zijn manier van leven.
Terugkijkend naar de maand die ik hier heb doorgebracht, heb ik enorm veel geleerd. Van de verschillende plantensoorten, het leren eten en drogen van vijgen, het leren bakken zonder geraffineerde suikers (het bananenbrood en de frozen cheesecake met vijgen kan ik aan mijn bakrepertoire toevoegen :-)), maar nog veel belangrijker, een manier van leven, waar ik eigenlijk altijd wel naar op zoek was, maar nooit kon vinden in mijn drukke studentenleven. Het leren stilzitten, bewustzijn in het moment, het waarderen van de stilte zonder gelijk weer op zoek te zijn naar afleiding en het leven in verbondenheid met alles om me heen. Graag wil ik nog één concreet voorbeeld delen van hoe het verblijf mij heeft gevormd.
Ik kwam met veel vragen naar deze plek, in de hoop de meeste te beantwoorden. Na een maand tijd is echter geen enkele vraag beantwoord. Waar ik normaal gesproken heel erg gefrustreerd en gestrest hierover zou zijn, voel ik nu een ongekende rust en voel ik zelfs niet meer de noodzaak om elke vraag te beantwoorden. Eén vraag die het grootste was in mijn hoofd, is wat ik komend jaar ga doen met mijn leven. Ik kwam hier naar toe nadat ik alles in mijn leven had losgelaten. Ik had geen studie meer, geen baan en geen huis. Ik dacht, ik heb een maand de tijd om eruit te komen hoe ik mijn komend jaar ga invullen en welke stappen ik moet zetten, maar na deze maand had ik nog steeds vrij weinig duidelijk. Na vele meditaties bijgewoond te hebben, heel veel rondjes in de tuin en daarbuiten gelopen te hebben, de stilte van de natuur op te zoeken, zelf te mediteren en gesprekken te voeren met verschillende bewoners, werd het uiteindelijk ineens duidelijk voor mij. Ik hoef het blijkbaar nog niet te weten, want anders wist ik het wel. Het komt wanneer het komt, in Asha. Gek hoe dat ineens zo'n grote rust, acceptatie en vertrouwen kan geven. Wat is, is wat is, zoals wat is. Dat accepteren geeft misschien nog wel meer rust dan op alles al antwoord en zekerheid denken te hebben. Deze plek heeft me dus niet gegeven waar ik naar verlangde, maar iets wat veel verder gaat dan mijn verlangen. Iets dat ik eigenlijk veel meer nodig bleek te hebben en waar ik achteraf gezien nog veel gelukkiger mee ben.
Eenmaal terug in de auto op weg naar de luchthaven om weer naar huis te gaan, zat ik nog te grappen naar Hubertus dat het voelde alsof ik een maand in the middle of nowhere was verbleven. Hij antwoordde: "Maar dat ben je toch ook?" Toen ik eenmaal in het vliegtuig boven Níjar vloog en The Garden zag liggen, besefte ik dat hij gelijk had. Een plek omringd door bergen en leegte die zich maar bleven uitstrekken. Een betere plek om rust te vinden en tot jezelf te komen kan ik niet bedenken. Oftewel, van harte aanbevolen om hier eens langs te komen. Het is een cadeautje voor jezelf!
Ik wil graag de bewoners bedanken voor alle liefde, warmte en gastvrijheid die ik elke dag weer voelde. En voor het mogelijk maken van een plek als deze, waar ik heel graag weer naar terug kom.
Lisanne
