A month in a meditation centre in southern Spain. When I told the people around me that this would be my plan for July, some thought I was crazy, others thought it was a fun challenge, but most admired me and thought, “I wish I’d dared.” After completing the last major deadlines for my studies, the week before my departure and moving just two days before boarding, it was a relief to step off the plane and, after a ride from Hubertus, arrive at the Garden of Nâm. Peace. Finally!
In my first week, I had to agree with the people who thought I’d gone crazy and found staying here a wonderful challenge. The contrast between the incredibly busy weeks I’d had and the ultimate peace I found here could hardly have been greater. Sitting still and doing nothing made me more restless than relaxed, despite having longed for this peace and quiet and “nothing to do” for weeks. The meditations three times a day and the many laps I walked in the beautiful garden, which required so much work, thankfully helped me to really land and allow myself to not always be busy. The delicious and healthy meals prepared by Andjanie, and sometimes by the other residents, and the gradual withdrawal from my sugar addiction also made me feel more and more at home. Even though it was my second time here, and I quickly got used to the way things work again, the daily routine still took some getting used to compared to my previous visit at the end of November. Most of the work, mainly in the garden, was now done in the mornings and evenings when the heat was still bearable. In the afternoon, there was hardly anyone around, as everyone had retired for their siesta. Every now and then, I was taken on a fun trip to the beach, the Gabo de Gata natural park in Almería, and to Huebro, the source of the wonderful spring water I used to fill my water bottle with every day. Besides enjoying the beautiful scenery and the beach, I also really enjoyed seeing more of the surrounding area and gaining a better understanding of The Garden’s location.
These trips also provided the opportunity to talk extensively one-on-one with various residents. I had long conversations with many about how they came to be here, about Yoginâm’s philosophy, and about their life journeys. This was truly inspiring and mind-expanding for me. I learned a great deal, and I found it truly enjoyable and special to get to know the residents so well. Everyone is completely different, yet all the same in one respect: their connection with and inspiration from Yoginâm and his way of living. Looking back on the month I spent here; I learned a tremendous amount. From the different plant species, learning to eat and dry figs, and baking without refined sugar (I can now add the banana bread and frozen cheesecake with figs to my baking repertoire :-)), but even more importantly, a way of living that I have always been searching for but could never find in my busy student life. Learning to sit still, to be mindful of the moment, to appreciate the silence without immediately seeking distraction, and to live in connection with everything around me. I’d like to share one more concrete example of how this stay in the Garden of Nâm has been shaping me.
I came to this place with many questions, hoping to answer most of them. However, after a month, not a single one has been answered. Where I would normally be extremely frustrated and stressed about this, I now feel an unprecedented peace and no longer even feel the need to answer every question. One question that loomed large in my mind was what I’m going to do with my life next year. I came here after letting go of everything in my life. I no longer was doing a study or had a job and a home. I thought, I have a month to figure out how I’m going to spend the coming year and what steps I need to take, but after this month, I still had very little clarity. After attending many meditations, walking laps in the garden and beyond, seeking out the silence of nature, meditating myself, and talking with various residents, it finally became clear to me. Apparently, I don’t need to know yet, because otherwise I would have. It comes when it comes, in Asha. It’s strange how that can suddenly bring such great peace, acceptance, and trust. “What is, is what is, as what is.” That acceptance perhaps offers even more peace than thinking I already have the answers and certainty for everything. So, this place didn’t give me what I longed for, but something that goes far beyond my desire. Something I actually needed much more, and which, in retrospect, I’m much happier with.
Back in the car on the way to the airport to go home, I joked to Hubertus that it felt like I’d spent a month in the middle of nowhere. He replied, “But you were, aren’t you?” Once I was in the plane flying over Níjar and looking at The Garden, I realized he was right. A place surrounded by mountains and emptiness that stretched on and on. I can’t think of a better place to find peace and reconnect with oneself. In other words, I highly recommend coming here. It’s a gift to yourself!
I would like to thank the residents for all the love, warmth, and hospitality I felt every day. And for making a place like this possible, a place I’d love to return to.
Lisanne
Original Dutch Version
Een maand in the Garden of Nâm
Een maand in een meditatiecentrum in Zuid-Spanje. Toen ik aan de mensen om me heen vertelde dat dat mijn invulling zou zijn van de maand juli, verklaarden sommigen me voor gek, anderen vonden het een leuke uitdaging, maar de meesten hadden toch wel bewondering en dachten: “had ik dat maar gedurfd”. Na in de week voor mijn vertrek de laatste grote deadlines van mijn studie afgerond te hebben en nog even twee dagen voordat ik het vliegtuig instapte te verhuizen, was het een verademing om het vliegtuig uit te stappen en na een lift van Hubertus aan te komen in the Garden of Nâm. Rust. Eindelijk!
In mijn eerste week moest ik de mensen die dachten dat ik gek was geworden en die het een mooie uitdaging vonden om hier te verblijven, gelijk geven. Het contrast tussen mijn ultieme drukke weken die ik achter de rug had, en de ultieme rust die hier was, kon bijna niet groter. Stilzitten en niks doen gaf me daardoor meer onrust dan ontspanning, ondanks dat ik al wekenlang verlangde naar deze rust en het ‘niets moeten’. De meditaties drie keer per dag en de vele rondjes die ik liep in de prachtige tuin waar zoveel werk in zit, hielpen me gelukkig steeds meer om te landen en mezelf toe te staan niet altijd bezig te hoeven zijn. Ook de heerlijke en gezonde maaltijden die Andjanie, en soms de andere bewoners, bereidden, en het langzaam afkicken van mijn suikerverslaving, maakten dat ik me steeds meer op mijn plek ging voelen. Ondanks dat het mijn tweede keer hier was en ik daardoor al snel weer gewend was aan hoe alles eraan toe gaat, was het dagritme toch nog wel even wennen vergeleken met mijn vorige bezoek eind november. Het meeste werk, voornamelijk in de tuin, werd ‘s ochtends en ‘s avonds gedaan omdat het dan nog goed uit te houden is met de warmte. ‘s Middags was er bijna niemand te bekennen, omdat iedereen zich had teruggetrokken voor de siësta.
Af en toe werd ik meegenomen op een leuk uitstapje naar het strand, het natuurpark Gabo de Gata, Almería en naar Huebro, de plek waar het heerlijke bronwater vandaan kwam waar ik elke dag mijn drinkfles mee vulde. Naast dat ik het heerlijk vond om er ook af en toe even uit te zijn en te genieten van de prachtige natuur en het strand, vond ik het ook heel leuk om wat meer van de omgeving te zien en meer perspectief te krijgen van de ligging van The Garden. Bovendien brachten deze uitstapjes de gelegenheid om uitgebreid één op één met verschillende bewoners te praten. Ik heb met velen lange gesprekken gevoerd over hoe zij hier terecht zijn gekomen, over Yoginâms gedachtengoed en over hun levensweg. Dit was voor mij heel inspirerend en geestverruimend. Ik heb er veel van geleerd en ik vond het ook echt heel leuk en bijzonder om de bewoners zo goed te leren kennen. Iedereen is echt compleet anders, maar toch allemaal in één opzicht hetzelfde, en dat is hun verbondenheid met en inspiratie door Yoginâm en zijn manier van leven.
Terugkijkend naar de maand die ik hier heb doorgebracht, heb ik enorm veel geleerd. Van de verschillende plantensoorten, het leren eten en drogen van vijgen, het leren bakken zonder geraffineerde suikers (het bananenbrood en de frozen cheesecake met vijgen kan ik aan mijn bak repertoire toevoegen :-)), maar nog veel belangrijker, een manier van leven, waar ik eigenlijk altijd wel naar op zoek was, maar nooit kon vinden in mijn drukke studentenleven. Het leren stilzitten, bewustzijn in het moment, het waarderen van de stilte zonder gelijk weer op zoek te zijn naar afleiding en het leven in verbondenheid met alles om me heen. Graag wil ik nog één concreet voorbeeld delen van hoe het verblijf mij heeft gevormd.
Ik kwam met veel vragen naar deze plek, in de hoop de meeste te beantwoorden. Na een maand tijd is echter geen enkele vraag beantwoord. Waar ik normaal gesproken heel erg gefrustreerd en gestrest hierover zou zijn, voel ik nu een ongekende rust en voel ik zelfs niet meer de noodzaak om elke vraag te beantwoorden. Eén vraag die het grootste was in mijn hoofd, is wat ik komend jaar ga doen met mijn leven. Ik kwam hier naar toe nadat ik alles in mijn leven had losgelaten. Ik had geen studie meer, geen baan en geen huis. Ik dacht, ik heb een maand de tijd om eruit te komen hoe ik mijn komend jaar ga invullen en welke stappen ik moet zetten, maar na deze maand had ik nog steeds vrij weinig duidelijk. Na vele meditaties bijgewoond te hebben, heel veel rondjes in de tuin en daarbuiten gelopen te hebben, de stilte van de natuur op te zoeken, zelf te mediteren en gesprekken te voeren met verschillende bewoners, werd het uiteindelijk ineens duidelijk voor me. Ik hoef het blijkbaar nog niet te weten, want anders wist ik het wel. Het komt wanneer het komt, in Asha. Gek hoe dat ineens zo’n grote rust, acceptatie en vertrouwen kan geven. What is, is what is, as what is. Dat accepteren geeft misschien nog wel meer rust dan op alles al antwoord en zekerheid denken te hebben. Deze plek heeft me dus niet gegeven waar ik naar verlangde, maar iets wat veel verder gaat dan mijn verlangen. Iets dat ik eigenlijk veel meer nodig bleek te hebben en waar ik achteraf gezien nog veel gelukkiger mee ben.
Eenmaal terug in de auto op weg naar de luchthaven om weer naar huis te gaan, zat ik nog te grappen naar Hubertus dat het voelde alsof ik een maand in the middle of nowhere was verbleven. Hij antwoordde: “Maar dat ben je toch ook?” Toen ik eenmaal in het vliegtuig boven Níjar vloog en The Garden zag liggen, besefte ik dat hij gelijk had. Een plek omringd door bergen en leegte die zich maar bleven uitstrekken. Een betere plek om rust te vinden en tot jezelf te komen kan ik niet bedenken. Oftewel, van harte aanbevolen om hier eens langs te komen. Het is een cadeautje voor jezelf!
Ik wil graag de bewoners bedanken voor alle liefde, warmte en gastvrijheid die ik elke dag weer voelde. En voor het mogelijk maken van een plek als deze, waar ik heel graag weer naar terug kom.
Lisanne
